Gdzieś na prowincji w Danii, w przeciętnej rodzinie, uchowała się nieprzeciętna pod względem urody, Emma (Maria Palm). Młoda, szczupła, obdarzona magnetycznym spojrzeniem nastolatka. W chwili gdy ją poznajemy żegna się ze swoim chłopakiem. Wyjeżdża. Dokąd? Do Paryża.

"Modelka" w reżyserii Madsa Matthiesena, to film który opowiada o Emmie, początkującej modelce, która wyjeżdża na trzy miesiące do Paryża, gdzie przeżywa wszystko to, co na "typową" modelkę przystało.


Na początek wylatuje z planu zdjęciowego, bo jest nieobecna i nijaka, za co dostaje opiernicz od swojego agenta, który zastanawia się nad tym czy "nie jest dla niej za wcześnie", po czym wprost dodaje, że naprawdę "spieprzyła sprawę". Załamana wraca do domu. Choć z początku nie ma zamiaru nigdzie wychodzić, jej współlokatorka (modelka z Polski), wyciąga ją na przyjęcie. Wśród gości dostrzega fotografa, który przed chwilą odesłał ją do domu z niczym. "Bierze sprawę w swoje ręce" i namiętnie go całuje, po czym ucieka. Następnego dnia agent Emmy cały w skowronkach przekazuje jej dobrą wiadomość. Fotograf, który ostatnio nie był z niej zadowolony, zmienił zdanie i chcę ją do sesji dla L'Officiel!



Tak trafia w łaski, a później także - ramiona, Shane'a (Ed Skrein) fotografa, który "chce wiedzieć o niej wszystko".




Tak zaczyna się, z punktu widzenia tematu i pierwotnych założeń - interesująca historia, która dalej nie powala niczym szczególnym.




"A może by tak? Może lepiej nie..."


Film "Modelka" niby chce pokazać temat modelingu i świata mody w nieco inny sposób, jednocześnie (niestety) pozostaje w stałej komitywie z powszechnie panującymi w tych kwestiach wyobrażeniami.




Z jednej strony mamy sugestywny plakat oparty na kontraście - pokażemy co jest "dobre", a co "złe", coś jakby "przed" i "po". Z drugiej modelkę, która oprócz własnych marzeń, wyrzucenia z planu, rozpaczliwej próby odbudowania utraconej "szansy" i romansu z ciachem, ekhm znanym fotografem mody, staje w obronie dziewczyn, tych wszystkich dla których Lara Stone z dumą prezentująca swoją diastemę na okładce Vogue'a jest dowodem, na to, że można.




Zalicza (a to dobre!) wyjazd do tajemniczej willi za miastem, gdzie ku zdziwieniu wszystkich "zdradza" (zostaje zgwałcona, bo jak inaczej nazwać seks z przymusu?) a nie zostaje zdradzona; jest jeszcze szantaż na ciążę, obmacywanie przez właściciela mieszkania, a nawet obrona własna z ostrym narzędziem w roli głównej.
Innymi słowy z sierotki Emmy staje się rasową modelką, która niejedno przeżyła i niejedno widziała. Taką kobietą po przejściach, mocno doświadczoną przez branżę.




Ale żeby nie było tak okrutnie, że taki ten świat mody zły, beee i feee, na drodze Emmy zaczyna tlić się płomień nadziei, o jakże prestiżowym imieniu Chanel.





Miała powstać opowieść ku przestrodze, dobitnie punktująca skutki podejmowanych przez Emme decyzji. A wyszła? Naciągana do granic możliwości, absurdalna, przekomiczna telenowela, zalana morzem banałów i powielanych do bólu stereotypów. Książkowy przykład na to, jak bardzo łatwo można przekroczyć granicę. Szkoda.