London Fashion Week za nami. Ci, na których liczyłem, pokazali na co ich stać. A na szczególną uwagę zapracowali...

J.W.Anderson po raz kolejny przeszedł samego siebie, tworząc tym razem kolekcję bardzo kobiecą ("Über-feminine"), gdzie każde wyjście modelki prezentowało: "one look, one idea, clearly inked".
Oprócz nieoczywistych form, zestawień kolorystycznych czy połączeń materiałów, których u Jonathana zawsze pełno, na wybiegu zaprezentowane zostały futra, temat dotąd omijany. Pojawiły się również skórzane bolerka, spódnice lub sukienki ozdobione piórami (często w formie bombki), a także sporo drapowań oraz lejących i błyszczących tkanin. Zaś kultowa torebka #PierceBag urozmaicona została pasmem długich frędzli.

U Christopher'a Kane'a jak zwykle dużo się działo, ale "w tym szaleństwie jest metoda", która gwarantuje Kane'owi pozycję jednego z najlepszych. Tylko spójrzcie.




























Erdem konsekwentnie rozwija swoją estetykę, łącząc historię z etnicznością (sam jest pół Anglikiem pół Turkiem), czego wynikiem są grube, bogato zdobione i błyszczące niczym tureckie dywany tkaniny oraz formy - przywodzące na myśl tureckie księżniczki skrzyżowane z młodą damą z pogranicza XVIII i XIX wieku.






























Na koniec trochę czerni (z nutą szarości) od Gareth'a Pugh. Jest coś takiego w tej kolekcji, co przyprawia mnie o lekkie dreszcze. Wyzierający z jej wnętrza mrok, powaga i nieokiełznana siła, do tego coś na kształt brudu i niebezpieczeństwa - niesamowite. Kumulacja skrajnie różnych emocji, zamknięta w różnych odcieniach jednego koloru. Jeszcze ten make-up... W punkt.